Dit verslag is gemaakt op de vlucht Delta DL140 van New York naar Brussel. Ben al 17,5 uur onderweg en dit gaat me helpen om een flink deel van deze laatste vlucht door te komen;-)
Zaterdag 12 Oktober. Rond half 4 uit de veren en rond 4u een licht ontbijt. In mijn geval is dat vooral wit brood met honing. Verder steek ik nog een banaan in mijn pre-swim bag die ik 1u voor de wedstrijd opeet. Dit werkt voor mij prima en dus hou ik me eraan. Dan insmeren met factor 80 want ik wil absoluut niet verbranden. Dan al een flinke laag vaseline op de gebruikelijke plekken om huidirritatie zoveel mogelijk te vermijden.
Iets voor 5 vertrekken we met ons busje richting Kailua zodat we ruim op tijd waren om ons te laten nummeren. Zeer zorgvuldig wordt er op beide bovenarmen via een soort tijdelijke “tattoo” het spiegelbare “609” aangebracht. Dan volgen we de atletenstroom verder naar het fietsenpark. Uiteraard neem ik de tijd om het gebruikelijke “stresskakske” te placeren.
Banden op druk gezet, de drinkbussen erop, 2 powerbars op de buis kleven, fietsschoenen zitten al in de pedalen en de rekkertjes worden nog es gecontroleerd, helm en bril goedleggen, versnelling stond ook al juist van de check-in daags voordien. Garmin opzetten want ik beslis om er niet mee te zwemmen. Banaantje opeten. Ok, niks meer te doen hier, dus ga ik mijn pre-swim bag afgeven. Ook Flor zit rond dezelfde timing en we stappen samen naar de zwemstart. We zippen mekaars zwempakje toe. Voor de leken: geen neopreen wetsuit maar een dun pakje dat we over ons triathlonpak trekken. Iets heel strak dat voorkomt dat we hier en daar water “scheppen” en ons beter door het water laat glijden (of dat geloven we tenminste;-) Flor heeft dat van zijn deelname hier 2j geleden en ik heb het mogen lenen van David, zoals reeds vermeld in blog Kailua-Kona (2).
Intussen zijn de pro’s, ongeveer 50 mannen en 5min later nog 35 vrouwen, gestart en rest er ons nog een klein half uur voor het kanonschot dat een dikke 2100 Age Groupers zal loslaten in de oceaan. Flor stapt al vlug richting water en ik zal hem pas terugzien naar het fietskeerpunt in Hawi. Zelf besluit ik om te wachten tot 10min voor de start om in het water te gaan en ik zet me met de rug tegen de muur zodat ik zicht heb op het minuscule strandje en de baai waar een 100m verder de startlijn ligt. Ik kijk er nog een kwartiertje naar alle strakke gezichten die het trapje afkomen, badmuts en brilletje nog eens goedzetten en dan het zoute water instappen om zich naar de startlijn te begeven. Rond 6u50 doe ik dat ook en ik zwem helemaal naar links, weg van de pier maar dicht bij de toeschouwers die op het muurtje langs Alii Drive staan. Elk plaatske van de muur is ingenomen en we worden al enthousiast aangemoedigd.
Tot mijn grote verbazing is het er vrij rustig en ook als het kanonschot weerklinkt kan ik vrij ongestoord mijn ritme zwemmen. Links van mij begeleiders in bootjes en op planken om er voor te zorgen dat we op koers blijven en niet “afdrijven” van de rest. Heel gemakkelijk moet ik zeggen;-)
This is it! We zijn begonnen. Zwemmen is hier een plezier door de perfecte watertemperatuur en het heldere water waardoor je voortdurend de koralen en de gekleurde vissen ziet. Even tussendoor: op de videomontage die ons tijdens de Awards Ceremony werd getoond, konden we zien hoe een dolfijn op enkele meters van de toppers een tijdje meezwom. Wat ‘n ongelooflijk schouwspel!
Het gaat vlot, ik forceer niet, let goed op mijn techniek en probeer constant in iemands voeten te zwemmen. Lukt perfect. Ik verander wel een keer of 4-5 van “voeten” en op de terugweg, na het ronden van de 2 boten die hier als “boeien” fungeren zwem ik iets sneller dan mijn omliggers. Dat geeft een goed gevoel. De pier is in zicht, jaja, de fiets staat te wachten. Eens uit het water, bike bag van de “kapstok” genomen en de wisseltent in. Amaii in Hawaii, zooooveel volg seg. Een drukte van jewelste, ja … ik zit echt wel in de massa. Zwempakje uit en samen met badmutsen (ja, ik had er 1 onderaan gedaan, dan brilletje en dan de wedstrijdbadmuts – een vrij dunne- erover) in de zak. Kousen aan, mijn Cervelotijdrithandschoentjes met daarin mijn zouttabletten in mijn achterzakje gestoken, zweetbandje op en dan ons geheim wapen aangetrokken. De 3 MTT-ers zal je op de fietsfoto’s (Seppe zelfs tijdens het lopen) met een witte Desoto Skin Cooler zien die armen, schouders en deels de nek beschermt tegen de zon. Een heeeeeel verstandige keuze en het was nog vrij vlot aan te trekken tijdens het lopen naar de fiets.
< Vanaf hier is het verslag thuis aan de PC gemaakt want de laptopbatterij had het begeven >
Het eerste stuk is een op-en-af en ik probeer om Flor en Seppe te herkennen in de massa. Ja, massa … gewoon te veel volk. Achteraf zegt Flor dat hij me gezien heeft op dat stuk, ik hem niet en ook Seppe niet maar dat bleek achteraf normaal te zijn gezien zijn achterstand. Eens op de Queen K hadden we de wind in de rug en vlogen we naar Hawi. Maar wat een gedoe zeg. Je moest echt goed opletten om niet te stayeren want een kaart wou ik niet riskeren. Het laatste stuk naar Hawi kruis ik Flor. Het is er flink bergop en ook zijwind maar lang niet zoals op de trainingen. Met bijna 38km/u na 97km was het duidelijk dat de fietscondities tot hiertoe ideaal waren. Wa gaat dat geven?
Eerste stuk na keerpunt in Hawi, waar ik dan wat later Seppe kruis, ging ook nog heel snel maar vanaf dan werd er telkens wel wat aan snelheid ingeboet door de schuine tegenwind. Toch even vermelden dat er 1350 hoogtemeters worden afgelegd, toch ni vlak! Het zag er lang naar uit dat ik onder de 5u zou blijven maar uiteindelijk kwam ik op 5u01’26” uit. Dan de wissel ingezet met een flinke plaspauze, verse kousen aan en wijle weg. 6u22 wedstrijd, 5min sneller dan in Nice. Wie weet zit er opnieuw een sub 10u in? Na de eerste stroeve honderden meters, begint het goed te draaien en met tijden rond de 4’50” per km hou ik er een ideaal tempo op na.
Maar het vervolg kennen de meesten al. Vanaf km17 een heel klein beetje verval maar toch nog deftig naar Energy Lab en terug naar boven tot op de Queen K. Daar is de krampen in bovenbenen en kuiten dan opgekomen en ze kwam telkens opnieuw wanneer ik een poging ondernam om te lopen, eerder joggen eigenlijk. Er zat niets anders op dan een “Ronnyke” te doen. 10km is nog ver om te stappen maar Ronny deed er in Nice wel 38 dus zou ik er ook wel geraken. Het verschil was dat Ronny er mentaal was op voorbereid door zijn kwetsuur, ik niet. Ik heb gevloekt, soms luidop, en werd voorbijgelopen terwijl de minuten wegtikten. Dag mooie tijd. Dag Top 30, want dat was mogelijk aangezien ik nog zelden veel plaatsen verlies na het fietsen in mijn categorie. Stappen tegen 6 à 7km/u ging gelukkig nog wel. Slechts een paar keer wat moeten minderen en Palani Road naar beneden en ook het stukje bergaf naar Alii Drive deden enorm pijn.
Net op Alii Drive komt Seppe me voorbij en hij wil me op sleeptouw nemen maar dat ging gewoon niet. Ik kon met de beste wil van de wereld niet meer lopen. Milledjuu toch he! Het is wel ongelooflijk hoeveel aanmoedigingen ik heb gekregen in die 10km. Iedereen roept je vooruit alsof ze wel voelen dat je nog wil maar niet meer kan. Nog 3 mijl, nog 2, nog 1 … Almost there. You can do it.
En dan is het zover … het gejuich wordt luider en je hoort de speaker door de micro brullen. De handen worden uitgestoken en ik raak er heel veel aan. Das makkelijker als je stapt;-) De laatste 20m doe ik nog een laatste inspanning om naar de boog te lopen en dan weerklinkt: YOU ARE AN IRONMAN !!! WAAW en SHIT tegelijk, zo voelde ik me. Maar de shit verdween vrij snel want 2 dames pakten me onder mijn armen, begonnen te praten en me naar de post race zone te vergezellen. Allemaal perfect geregeld. Finisher T-shirt en medaille, uitslag en uiteraard van alles lekker 🙂 Samen met Flor, Seppe en nog enkele anderen hebben we er languit op het gras gelegen of op een stoel gezeten. Pizza, frietjes, ijscreem, … vanalles speelden we naar binnen!
Toch wel ontgoocheld over die marathontijd. 4u19 is nog iets slechter dan 15j geleden en eigenlijk een half uur te veel. 3u30 zou ik nooit gehaald hebben want halfweg had ik maar net 1u45 en dan komt er nog verval. Als Flor 3u20 loopt en Seppe 3u35, dan is een 3u50 wel realistisch. Hiermee zou ik op 10u12 gekomen zijn maar helaas …
Wat is er nu allemaal verkeerd gegaan?
– Heb ik te hard gefietst? Veel kan het niet zijn als ik vergelijk met anderen van mijn “kaliber”. Ik heb 2 keer bewust wat geminderd onderweg toen ik iemand als mikpunt had genomen maar vond dat het net iets te hard ging. Mijn gemiddelde hartslag is 137 en het maximum is 152. Perfect volgens mij.
– Is het omdat ik maar 3 van de 8 geplande zouttabletten heb genomen? Ben er 2 kwijtgeraakt tijdens het fietsen en die van het lopen ben ik “vergeten” mee te nemen uit de run bag 😦
– Heb ik niet voldoende gedronken? Of niet genoeg drank met de juiste mineralen? Water en energiedrank heb ik zeker voldoende naar binnengewerkt. Ook nog 2 Powerbars en een 5tal gellekes tijdens het lopen.
– Had ik mijn compressiekousen moeten aandoen? Heb ik dit jaar in quasi alle wedstrijden gedaan en nu niet … (terzijde: op de vlieger had ik ze wel aan en dat doet wel goed aan de nog steeds pijnlijke kuiten. Ook Frederik onze UBER-IRONMAN liep met zo’n kousen rond op de vlieger;-)
– Had ik na 17km moeten stappen op de steile Palani Road ipv met kleine pasjes te lopen? Het is wel zo dat ik al een eerste keer wat heb moeten stretchen toen ik nog maar pas op de Queen K was.
Of is het een combinatie van sommige of allemaal van deze zaken? Of nog wat anders? Mijn gevoel zegt me dat ik niet op mijn best ben in die vochtige hitte. Terwijl ze eigenlijk nog ZEER goed meeviel. De Garmin gaf 26° aan tijdens het fietsen en 28° tijdens het lopen met een gevoelstemperatuur van 31°.
We zullen het nooit weten want de kans is klein dat ik er nog eens terugkom. Never say never, dat weet ik maar al te goed maar 2 keer aanwezig zijn op het belangrijkste evenement van deze sport lijkt me wel voldoende en ik ben daar ook heel blij om. Wie weet … de 50ste editie binnen 15j …
Amen!
PS. Ben nu bijna 38u wakker (op enkele flarden na) en zal vandaag vroeg in bed liggen … morgen werken …
machelstriathlonteam 